Mağduriyetle Tanışan Çevirmenler Derneği
Üç kişilik bir derneğimiz vardı bizim. Üyelerden biri çabuk sıkılıp kendini geri çekti, geriye başkan ile ben kaldık. Başkanımızın derin, iyi bakan gözleri, telâşsız bir konuşması vardı. Derneğimizin kurulmasından önce, yeni tanıştığımız ve bir derneğe ihtiyacımız olacağını henüz bilmediğimiz zamanlarda, herkesin evinde telefon olurdu. Ben genellikle evde bulunmazdım. Aradığında yoksam, lütfen kendisine haber verin, birtakım gelişmeler var, diye not bırakırdı. Arardım. Kışın Suadiye'de, yazın Yalova'da çıkardı. Telefonu başkası açsa da o hep yakında olurdu. Bu aramalar, önce soru sormak, danışmak içindi. Sonra, sorulara hafif bir endişe karışır oldu. Gülerek, hafife alarak endişeyi savmaya çalıştık ama her şey bizim elimizde değildi. Bir yılın sonunda, artık görüşmek gerektiği açıktı. Görüştük. Üç kişiydik. O gün biz farkında olmadan derneğimizin kurulmuş olduğunu çok sonra anladım: Mağduriyetle Tanışan Çevirmenler Derneği. Henüz yirmi dört-yirmi beş yaşımdaydım, diğ...